Қорғанбек Аманжол

Атқандай болған ұлы таң,
Сол күнді қалай ұмытам.
Жадымда қалған суретпен
Жанымды жебеп жылытам.

Жұртбаев Тұрсын жолдас-ты,
Мағауин Мұхтар қолдасты.
Көкшеден көшіп
Сол қыста
Көрдім мен қыран Олжасты.

Туырылған ойдың тортасы,
Жазушы қауым ортасы.
Қосылдым келіп қытықсыз
«Жұлдыздың» қалап алқасы.
* * *
Қазаққа қырын сол уақыт,
Қалмаған сәуле алда түк.
Қаһарын Колбин төгетін
Ызбарын шашып, қан қатып.

Кеудесін елдің баспаққа,
Тозағын алдан тоспаққа,
Көтертпей езіп еңсені
Салады сайқы қыспаққа.

Ұмытылмаған Желтоқсан,
Ұртыңнан ұрар – тіл қатсаң.
Барар жер, басар тау да жоқ

Құлауға қазақ жар жақын.
Ашынып іштен күңіренді
Арындай ұлттың арда ақын.

ЦК-да болған жиында,
Қарамай қатер, қиынға,
Ұқсап та Олжас кеткен-ді
Орай бір соққан құйынға.

Өңменнен қадап өр қалпын,
Өрге бір сүйреп ер халқын,
Атасын сөздің өлтірмей,
Адақтап айтқан арлы ақын.

Жарқ етіп көктен күн ілді,
Ақиқат қайта тірілді.
Жұлқысқан бірі-бірімен
Жарқанаттардан түңілді.

Ақиық ақын, ақ жалын,
Атылған оқтай шер дарын.
Аласа залдан биіктеп,
Асқарға барып қонғанын.

Көлеңкелерді бұқтырған,
Көсемсымақты ықтырған,
Кездерін сонау көргенде
Көзіме менің шық тұрған.

Толағай тегі халықтан,
Тереңін оның тау ұққан.
Жаралап жанын жәутіктер,
Жырынды сұрлар жауыққан.

Жылымды сулар монтаны
Иіріміне тартады.
Жымысқы қулар білдірмей
Мойнына зілтас артады.

Жанартау іштен тынғандай,
Семсері серттің сынғандай,
Қалды үнсіз ақын
Алдында
Қазылған оры тұрғандай.

Қазылған орға баспаған,
Құрулы торға аспаған
Секемшіл, сергек құландай,
Қатерден және қашпаған.

Шамдағай жүрек атқақтап,
Шарасыз күйде шалт тоқтап.
Басынан ұрды тұлпарды
Батыраштарың тоқпақтап.

Аңысын бағып аңдысқан,
Қапысын тауып қаржысқан,
Ақынды құрттық деп ойлап,
Андағайлады көп дұшпан.
* * *

Аманжол Қ. // http://egemen.kz/2011